Koning Appie
The universe has it’s ways en dat is precies wat er gebeurde toen ik naar het dierenasiel ging om te kijken voor een poes, maar werd gematcht met de mensenschuwe Appie.
We maken even een sprong terug naar het jaar 2018
Mijn vriend en ik waren net met onze poes Kreukel en groep ratten verhuisd naar Gouda. Aangezien ik het liefste veel dieren om mij heen heb, duurde het niet lang voordat ik voorstelde om een maatje voor Kreukel erbij te zoeken. Hoewel ik altijd een gezworen hondenmens ben geweest, moest ook ik toegeven dat Kreukel daar verandering in had gebracht. Mijn vriend vond het goed onder een paar voorwaarden (of eigenlijk voorkeuren) en met dat lijstje ging ik op pad.
Het lijstje dat ik meekreeg?
- Een poes
- Kort haar
- Zwart-witte vacht
- Geen kater
- Geen lang haar
- Geen andere donkere kleur
Het wilde maar niet lukken
Ik reed stad en land af langs allerlei dierenasielen, maar zonder geluk. Iedere keer als ik voor een poes naar het asiel reed, dan werd ze net voor mijn neus geadopteerd. Op dat moment vond ik dat heel frustrerend, maar achteraf weet ik precies waarom. Het universum had iets beters voor mij in petto.
Zo ging ik op 21 december 2018 naar het dierenasiel in Vlaardingen voor een poes die aan het lijstje voldeed. Ondanks dat ik vóór openingstijd al daar stond, werd ze alsnog voor mijn neus ‘weggekaapt’. “Hoe is het mogelijk?” vroeg ik mezelf af. Maar het antwoord kwam al snel.
Of ik interesse zou hebben in Appie
Via zo’n ‘meet your match’ systeem werd ik echter wel gematcht met Appie. Een mensenschuwe kater van 2,5 jaar oud. Ook al was het niet voor wie ik kwam, wilde ze wel weten of ik interesse had om te kijken.
Zo koppig als ik dan ook ben zei ik natuurlijk ja. Een beetje onder het motto: ik heb toch niet een uur gereden om niemand te zien. ‘Kijken kan geen kwaad’.
Ik keek Appie aan, hij knipperde twee keer en toen wist ik het: jij hoort bij mij.
Appie lag op een plank in zijn hok met grote ogen naar mij te kijken. Hij veroerde geen haar en deed niets fysieks waardoor je zou zeggen: jij bent leuk, jij moet mee. Maar toch wist ik het, ik heb op jou gewacht.
De kattenverzorger daar vertelde mij over zijn verhaal. Hoe hij door de dierenbescherming uit huis was geplaatst, in het asiel terecht was gekomen, was geadopteerd en weer terug was gekomen omdat hij enkel op de kast zat. Ik heb het allemaal keurig aangehoord, maar ik wist op dat moment al dat het bij ons anders zou gaan.
Eén klein probleempje was dat Appie niet aan het lijstje voldeed. Totaal niet zelfs. Maar voor mij maakte dat toch niet uit. Dieren kies je op basis van gevoel, niet op basis van lijstjes. Ik had Ap allang in mijn hart gesloten. Een verhitte discussie thuis verder, ben ik hem de volgende dag gaan halen.
Binnen de eerste week sloeg Ap al helemaal om. Hij was thuis en hij wist het. Ons avontuur kon beginnen.
Van zorgeloosheid, naar machteloosheid
De eerste jaren waren relaxt en fijn. Appie ontpopte zich tot een ware knuffelbeer en kon het heel goed vinden met Kreukel. In 2021 kwam poes Noodle de boel versterken als speelmaatje voor Ap en vriendlief en Appie konden het ook steeds beter met elkaar vinden. Alles wees op een fijne, zorgeloze toekomst.
Tot Appie in oktober van 2022 ineens naar mij toe kwam lopen met een dikke neus. Hij en Noodle hadden actief gespeeld, dus in eerste instantie dacht ik dat hij een pets had gehad. Toen het na een paar dagen niet minder werd besloot ik naar de dierenarts te gaan. Waar we in eerste instantie uitgingen van een simpele ontsteking, kwam na veelvuldig onderzoek het hoge woord eruit.
Appie had kanker.
Daar gingen we, in de rollercoaster die 7 maanden zou duren
De kanker die Appie had bleek een B-cellig, kwaadaardig lymfoom te zijn. Daarbij had hij ook nog eens een zeldzame variant. Na zo’n diagnose wordt je doorverwezen naar specialistische klinieken en zo kwamen we eerst terecht in het Medische Centrum voor Dieren in Amsterdam.
Tijdens onze eerste afspraak daar kregen we de optie om direct met chemotherapie te starten, maar we konden ook de mening van de oncoloog in Utrecht afwachten. Toen ik Appie aankeek wist ik meteen dat we niet gingen wachten. Het was een vorm van helderweten. Appie kreeg zijn eerste dosis en binnen de eerste week nam de tumor drastisch af.
Velen behandelingen volgde tot we uiteindelijk zelfs mochten afbouwen, dit is toen het misging en de tumor ijzersterk op een nieuwe plek terug kwam: onder zijn linkeroog. De kanker werd resistent tegen chemo en ook andere soorten mochten niet baten. We werden doorverwezen naar de Universiteitskliniek in Utrecht voor bestraling.
Na veelvuldig wikken en wegen besloten we om de bestraling te doen. Appie heeft zich gedurende al die maanden zo goed gehouden en alles super goed doorstaan. Deze kans verdiende hij ook. De bestraling duurde zes dagen waarna de tumor verdween. Appie kreeg door de bestraling een wit piratenlapje, maar de kanker was weg. We konden weer ademhalen.
Na alle behandelingen was het nu afwachten, er was niks meer dat we voor hem konden doen als het terug zou komen dus daarom besloten we ook om maximaal te genieten van wat ons ook gegeven was.
Uiteindelijk hebben we twee maanden in goede gezondheid en liefde gekregen. Begin mei merkte ik aan Ap dat hij zich niet goed voelde. Hij wilde niet eten en meteen gaan de alarmbellen af. Een aantal onderzoeken en buikecho’s verder kwam het gevreesde nieuws naar buiten. De kanker was terug en verspreid door zijn lichaam.
Zijn longen zaten vol met vocht welke, na drainage, weer langzaam vol zouden lopen. Het enige eerlijke was om hem op een waardige manier te laten gaan. Ik heb toen (en gedurende de maanden ervoor) veel contact gehad met Michelle van Samen Inzicht. Zij heeft veel readingen voor ons verzorgt en zo ook eentje op onze laatste avond samen. Appie wist het, hij was er klaar voor om zijn oversteek te maken. Hij liet mij weten er nog altijd voor mij te zijn, maar dat het zijn tijd was om los te laten.
Op 11 mei 2023, heb ik Appie in liefde losgelaten.
Wat volgde is een diep proces van heling
Ondanks dat we alles hebben geprobeerd en dit het eerlijkste was wat we konden doen, was mijn hart compleet gebroken. De maanden ervoor had ik met Ap een enorm (spiritueel) proces mogen doorlopen en daar kwam – toch onverwacht – ineens een einde aan.
Maar Appie zou Appie niet zijn als hij zich niet heel duidelijk kenbaar zou maken. Nog altijd geeft Appie mij duidelijke signalen. Ongeveer een maand na zijn oversteek kwam hij ook even terug om zowel Noodle als mij van heling te voorzien. Dat was onze eerste zielsverbinding sinds zijn oversteek en ik koester dat moment nog elke dag.
Appie leeft voort in alles wat hij hier heeft gedaan en wat hij nog steeds doet vanaf de andere kant. Zijn wijze ziel is nog niet klaar en ik weet dat ik met zijn hulp anderen mag gaan helpen. We gaan samen verder, ik hier en hij daar. Maar voor altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden.
